آمادگي جسماني در قرن حاضر
 

در سال 1953 در مجله اتحاديه آمريكايي سلامت،‌ تربيت بدني و تفريحات،‌ مقاله اي با عنوان آمادگي جسماني و سلامت چاپ شد و در اين مقاله ناتواني هاي جسماني كودكان آمريكا در مقايسه با كودكان اروپا مورد بحث قرار گرفت. اين مقايسه هشدار دهنده توجه همگان را برانگيخت و در نتيجه،  منجر به حركتي شد كه جنبش آمادگي جسماني نام گرفت. در آن سالها كار به رئيس جمهور وقت كشيد و در سال 1355 آيزونهاور، گروهي از شخصيتهاي برجسته ورزشي را جمع كرد تا مساله آمادگي جسماني را مورد بررسي قرار دهند.به دنبال آن كنفرانس آمادگي جسماني جوانان در دانشكده ناوال آناپوليس برگزار شد و در خاتمه كنفرانس توسط رئيس جمهور دستورات اجرايي براي تاسيس شوراي رياست آمادگي جسماني جوانان صادر و دكتر شي مك كارتي به عنوان مدير اجرايي آن منصوب شد. پس از آن، رئيس مشورتي شهروندان در امر آمادگي جسماني منصوب و در پي فرمان رئيس جمهور،  آمادگي جسماني به يك مساله ملي تبديل شد و پس از آن اتحاديه ها،  مجامع و    انجمن ها و ساير سازمانهاي مهم ورزشي،‌ بهبود آمادگي جسماني را در كانون توجه قرار دادند. مجلات ورزشي صفحات خود را به آمادگي جسماني اختصاص دادند و در يكي از گامهاي مهم شوراي ملي تحقيقات  ايفر  (AAHPER) تست آمادگي جسماني كودكان را تصويب كرد.اتحاديه تربيت بدني مردان دانشگاه، گزارشي را با عنوان شايستگي براي دانشكده براساس شاخصهاي سلامت و آمادگي جسماني منتشر كرد.ايفر در گام موثر ديگري سيستم آمادگي جسماني براي ادارات را به منظور بهبود آمادگي جسماني، تمهيدات تشويقي همچون ارائه گواهينامه رسمي،  دادن جايزه به برندگان، اهداء مدال به دانش آموزان در سطوح مختلف توانايي،  به اجرا درآورد. بدين ترتيب آمادگي جسماني با عنوان يكي از اصلي ترين دغدغه هاي دولتهاي وقت همواره مورد تاكيد و توجه روساي جمهور كشورها قرار گرفته و طراحان و برنامه ريزان كشوري از آن به عنوان يكي از اولويت هاي مهم و ملي ياد مي كنند.